De haven van Esbjerg bevroor bijna bij de aanblik van de ijskoude wind die door de zeilen van de kotter Evelyn sneed. Het jaar was 1941, de zee was wild, en schipper Jeppe Nielsen, met zijn gezicht getekend door de grillen van de Noordzee, stond stevig aan het roer.

De Evelyn was geen gewone kotter; haar boeg was doordrenkt van verhalen en haar dek droeg de littekens van talloze zoute stormen. Jeppe, met zijn ogen scherp als de ijsbergen die voor hen lagen, gaf het bevel om koers te zetten naar Esbjerg. Het ijs klampte zich vast aan de Evelyn als een vastberaden tegenstander, maar de kotter vocht terug. De bemanning, gehuld in dikke zeemanskleding, werkte als één team, de kou tartend met elke zwaai van het touw en elke draai van het roer.

Na dagen van ontbering en moed stuurde Jeppe de Evelyn de haven van Esbjerg binnen. Het geluid van het ijs dat tegen de boeg brak, vermengde zich met het gejuich van de bemanning. De stad, omringd door de stille getuigen van de barre reis, eerde de Evelyn als een symbool van doorzettingsvermogen.