De ochtendnevel hing als een zachte sluier boven de haven van Harlingen, terwijl de kotter Neeltje zich voorbereidde op een spannend avontuur: de jaarlijkse Brandarisrace naar Terschelling. Met haar stevige romp en de zilte geur van de zee in haar houten vezels, was de Neeltje klaar om haar kracht en behendigheid te tonen tegenover andere vissersschepen.

Aan boord was een ervaren bemanning, geleid door kapitein Willem Koornstra, een man met een diepe liefde voor de zee en een oog voor de wind. De masten kraakten terwijl de zeilen werden gehesen, en de Neeltje gleed majestueus de haven uit, de horizon tegemoet. De Brandarisrace was niet alleen een strijd tussen schepen, maar ook een dans met de elementen. De wind bulderde en de golven dansten op het ritme van de zee. De Neeltje snijdt door het water als een mes door de boter, haar bemanning gecoördineerd als een goed geoefend orkest. Tijdens de race bleek de Neeltje haar ware kracht. Ze gleed soepel langs de concurrentie, met de Brandaris vuurtoren op Terschelling als de felbegeerde finishlijn in zicht. De bemanning voelde de opwinding groeien terwijl ze de zeilen optimaal benutten en de koers met precisie aanpasten. De laatste mijlen waren het meest uitdagend. De golven werden ruiger en de wind nam toe. Maar de Neeltje, doordrenkt met de ervaring van vele visreizen, liet zich niet afschrikken. Met vastberadenheid en zeemanschap stuurde kapitein Willem het schip door de laatste zoute adem van de zee.

Toen de Neeltje triomfantelijk de finishlijn passeerde, werden de kreten van vreugde en het geluid van klappende handen vermengd met het geluid van de woeste zee. De Brandarisrace had haar winnaar en de Neeltje had geschiedenis geschreven.